مجسمه برنزی شکل معمولی مجسمه سازی بر روی تکیه گاه فلزی از هنر باستان است. قطعات مجسمه سازی این ماده را به سادگی “برنز” می نامند.
شرایط خاص مجسمه برنزی بزرگ آلیاژی از مس و قلع با سختی و شکل پذیری زیاد، که در هنگام ذوب و جامد شدن دارای حداقل انبساط و انقباض است.
آن را به ویژه برای انجام فرآیند موم گمشده، هم برای مجسمه های جامد کوچک و هم برای مجسمه های بزرگ مناسب می کند.
(معمولاً در چندین قطعه ساخته می شود که امکان پویایی زیاد را فراهم می کند)1 که در آن مواد می تواند بسیار ظریف باشد، چند میلی متر که به راحتی از قالب جدا می شود.
آماده سازی روی آن از قالب مواد نسوز که در آن ریخته گری یا ریخته گری برنز ریخته می شود.
این می تواند وظیفه یک متخصص دیگر، ریخته گری، یک صنعتگر متخصص باشد که انواع دیگر اشیاء برنزی مانند سلاح (شمشیر در عصر برنز، توپ در عصر مدرن) یا زنگ های ساخته شده توسط زنگ های زنگ از دوران میانه را نیز می سازد.
سنین یکی دیگر از روش‌های مورد علاقه برای ساخت مجسمه‌های برنزی، ریخته‌گری با شن است که شامل ریختن فلز مایع در اثر باقی‌مانده از مدل بر روی بستری از ماسه است.
ماسه با خاک رس (بنتونیت) آگلومره شده است که به آن انعطاف پذیری کافی برای انجام کار می دهد.
ارزش ذاتی ماده و امکان بازیافت آن (برخلاف مصالح مجسمه های کنده کاری شده -سنگ یا چوب-) از لحاظ تاریخی برای حفظ مجسمه های برنزی باستانی که اکثراً برای اهداف سودمند ذوب شده اند (به ویژه) نقطه ضعفی بوده است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.